ər

1. is. Arvadın qanuni və məhrəm yoldaşı olan kişi; zövc. Dedi kim, bu məzarıdır ərimin; Ol üzü gül, boyu sənubərimin. S. Ə. Ş.. Zeynəb . . ərinə deyirdi: – Bilmirəm, mən olmasaydım, sən . . necə yaşıya bilərdin? S. S. A.. Arvad qab dəsmalı ilə yaşarmış gözlərini silib ərinin qabağında döyükə-döyükə qaldı. S. Rəh.. Ərə getmək – nikahlanmaq, birinin arvadı olmaq. <Nənəcan> bir qarından ötrü ərə getməkdən dul yaşamağı əfzəl bilirdi. N. N.. <Pəri:> Fəqət ərə getmək asanmı? C. C.. <Gülnaz:> Yox, yox, mən səndən başqa özgəsinə ərə getməyəcəyəm. Ü. H.. Ərə vermək – nikahlatmaq, öz qızının, bacısının və s. -nin biri ilə nikahlanmasına razı olmaq. <Sərvər:> . . Atan səni bir özgəsinə ərə vermək istəyir. Ü. H..

2. sif. və is. Sözündə möhkəm, mərd; qəhrəman, igid, qoçaq. Yaxşılığa yaxşılıq hər kişinin işidir; Yamanlığa yaxşılıq ər kişinin işidir. (Ata. sözü). <Orxan:> Ər kişidə olur bir söz, bir məram. H. C.. <Altunbay:> Səndə doğrudan da bir ər ürəyi varsa, açıq söylə; Solmazı çoxmu sevirsən? C. C..

◊ Ər oğlu ər – igid, qəhrəman. <Nəbi:> Bizimkilərdir; Qəhrəmanla Vəli ər oğlu ərdir. S. Rüst..